De prijsuitreiking en het na-effect
Alicia Documentaire
Het Na-effect
Een film die draait om de vraag: wat doet groeien onder de vleugels van de jeugd met een kind? Om de paar maanden wordt Alicia vanwege haar probleemgedrag overgeplaatst naar een nieuwe jeugdzorginstelling en wordt de zorg die ze nodig heeft steeds specialistischer. Hekken om het appartement, sloten op keukenlades en personeel met lijfwachten. Op 10-jarige leeftijd krijgt ze een anticonceptie-injectie op verzoek van haar bezoekende moeder; Alicia woont dan in een middelgroot pleeggezin met negen jongens. De film toont toenemende agressie, extreme stemmingswisselingen en angsten. Hij wil naar zijn moeder, maar dat blijkt niet mogelijk. Hij ontsnapt vaak en de documentaire eindigt wanneer hij op een afgesloten ziekenhuisafdeling wordt geplaatst.
De camera duurt lang, probeert en zelfs onaangenaam dicht bij Alicia’s gezicht. De close-ups van zijn gezicht tonen ook zijn transformatie van een verlangend kind naar een platte tiener en onder invloed van psychofarmaca. Andere keren stopt de camera en stelt ze scherp op objecten in haar kamer of op een witte deur, en hoor je haar schreeuwen en schreeuwen tegen haar assistenten. Het geluid van de film wordt ook steeds kouder en indringender: meer schreeuwende kinderen, woorden als “time-out” en zware deuren die sluiten. De documentaire geeft de indruk van een pijnlijk langzame worp… de blootliggende wond is scherp en rauw.
De documentaire is geweldig dankzij het ongezegde, ongezegde. Het volgen van close-upbeelden maakt de verlangens en hulpeloosheid van de jonge dakloze Alicia voelbaar en onthult pijnlijk het effect van een gebrek aan perspectief. Van tijd tot tijd verschijnt er een zwart scherm tussen de afbeeldingen met opmerkingen van de docenten. Een uitgezonden camera volgt Alicia. Daarom spreekt hij in de film rechtstreeks tot de auteur en de camera. Alles wordt gefilmd op ooghoogte van de kinderen, bijna alsof je er als kind tussen loopt.